Poselstwo Tipo Sahiba w Paryżu i co z tego wyszło, cz I, Tipu Sahib Ambassadors in Paris,1788,Part I

Here I wrote about well known Tipu Sahib ambassadors in Paris,1788. 
I do not translation because I know my English not corretly and many blogs wrote about Tipo Sahib relation with France and it's influences on to fashion.
It is a small part of what I wrote in my doctoral thesis.

***

Sierpień roku 1788 dostarczył Paryżanom wielu wrażeń, jednym z nich było przybycie na dwór Ludwika XVI poselstwa z krainy rodem z Baśni tysiąca i jednej nocy. Poselstwo miało ważną sprawę do załatwienia związaną z polityką sułtana królestwa Majsuru - Tipo Sahiba. Echa tej wizyty słyszalne były prawie we wszystkich krajach ówczesnej Europy, rozmawiano o tym na spotkaniach, w teatrze czy podczas posiłków. 

Portret Tippu Shiba, sułtana Majsuru,1792, British Library,London

Tipo Sahib (Tippoo Sahib) - 1750 - 1799, był sułtanem królestwa Majsuru ( Kingdom of Mysore), nazywany także jako Tygrys Majsuru. Stał się znany z oporu przeciwko dominacji kolonialnej z Brytyjczykami. Był to władca wykształcony, zajmował się poezją, była także językoznawcą. Jednak znany jest przede wszystkim z waleczności i nieugiętej postawy wobec Anglików. Brał udział w 4 wojnach majsurskich  (wojny z Anglikami) razem ze swoim ojcem (do 1782). Zginął  w czasie obrony swojej stolicy Srirangapatna 4 maja 1799.

Sprzymierzeńcami Tippu Sahiba byli Francuzi, którzy za wszelką cenę chcieli odegrać się na nich za zabranie im ich kolonii potwierdzone traktatem paryskim w 1768 roku. W 1788 sułtan wysłał swoich trzech zaufanych ambasadorów na spotkanie z Ludwikiem XVI aby zaproponować mu przymierze przeciwko angielskim koloniom oraz nawiązać stosunki gospodarczo - handlowe.

16 lipca 1788 roku poselstwo to przybywa do Paryża i od razu wzbudza wielkie zainteresowanie. W poselstwie tym brało udział trzech ambasadorów - Muhammad Darvesh Khan, Akbar Ali Khan i Muhammad Ousman Khan, którzy w Paryżu spędzili 3 miesiące. Przez ten czas w stolicy Francji zapanowała istna Indomania. Paryscy artyści zaczęli zaś produkować porcelanę, portrety, w tym figury woskowe, biżuterię oraz stroje w stylu indyjskim pod wpływem poselstwa.

Najciekawszym ikonograficznie źródłem do rozpoznania tego wpływu jest mało rozpoznany gwasz Charlesa Eloi Asselina, malarza i projektanta porcelany z fabryki Sevres.

E. Vatteau, Przyjęcie poselstwa Tippu Sahiba przez Ludwika XVI

Ch.E.Asselin, Przybycie poselstwa do Saint - Cloud, 18 sierpień, 1788, gwasz, Cite de la Ceramique, Sevres, France.

Scena odbywa się w ogrodach zamku Saint - Cloud, w dniu kiedy poselstwo zostało przyjęte przez Ludwika XVI. Na obrazie widać trzech ambasadorów w otoczeniu ministra opiekującym się zacnymi gośćmi, obok widać także czarnoskórego służącego ubranego w liberię. Goście ubrani w swoje zwiewne białe szaty haftowane złotem, na głowie zaś noszą turbany. Obok nich za to tworzy się istne pandemonium złożone z ciekawskich spacerowiczów. 

Na obrazie widać kilka grup energicznie rozmawiających na temat gości. W dniu ich przyjęcia poszła po Paryżu plotka, że goście mają na sobie i ze sobą trzy tony diamentów, niektóre wielkości gołębich jaj a niektóre małe wielkości orzecha włoskiego. Damy ubrane typowe dla tego okresu suknie i kapelusze,mają także  duże kolorowe parasole niektóre kobiety mają ze sobą lornetki inne zaś dyskutują w małych grupkach. 



Po lewej stronie widać wysoki żywopłot a na nim rozwieszone stragany marszandów tkanin. Jedni siedzą, drudzy się denerwują, że im się przeszkadza, część tkanin leży na ziemi, dzieci się wyrywają chcąc zobaczyć co się dzieje. W oddali jednak widać spacerujące pary, kłaniających się Panów i siedzące po prawej stronie Panie na trawniku. W oddali widać także karetę, którą jechali ambasadorzy. To jeden z najciekawszych obrazów ukazujący życie codzienne przed rewolucyjnej Francji. Gwasz Asselina wystawiony  został  w Salonie w 1791 roku, badacze jednak uważają ,ze to  nie tylko dokument z życia codziennego  lecz także ukazuje związki gospodarczo -polityczne pomiędzy Francją a Anglią. 

*** 
Koniec cz.I